Zarządzenia pracodawcy a należyta staranność lekarza wykonującego zawód na podstawie stosunku pracy (cz. I)

Abstrakt

Dopuszczona przez ustawodawcę możliwość łączenia statusu lekarza-profesjonalisty ze statusem pracowniczym oznacza, że samodzielność zawodowa lekarza-pracownika nie ma charakteru absolutnego. Mimo swojej merytorycznej niezależności, lekarz – pracownik zostaje włączony w strukturę organizacyjną swojego pracodawcy. O ile jednak w typowym stosunku pracy granice swobody pracownika wyznaczają polecenia służbowe pracodawcy, o tyle w przypadku lekarzy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, wynikają one również, a nawet przede wszystkim, z aktualnej wiedzy medycznej, dostępnych metod i środków zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zasad etyki zawodowej i należytej staranności. Zatrudnienie lekarza w ramach stosunku pracy wiąże się wprawdzie z istotnym ograniczeniem, ale nie całkowitym wyłączeniem uprawnień kierowniczych pracodawcy. Na tym tle może więc dochodzić do kolizji między poleceniem pracodawcy a ustawowymi dyrektywami, którymi każdy lekarz powinien się kierować, podejmując aktywność zawodową. Rozstrzyganie tego typu konfliktów nie jest jednak możliwe bez uprzedniego określenia zakresu (granic) sfery, w której lekarzom, w tym zatrudnionym w ramach stosunku pracy, przysługuje ustawowa gwarancja merytorycznej niezależności. Poza tą sferą, status pracowniczy lekarzy nie będzie się bowiem różnił od typowego stosunku pracy, a więc lekarz podporządkowany będzie poleceniom pracodawcy, tak jak każdy inny pracownik.