Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2013 r. sygn. IV CSK 126/13

Abstrakt

Przymusowe przyjęcie do szpitala psychiatrycznego stanowi bardzo głęboką ingerencję w podstawowe prawa człowieka. Powoduje to konieczność ścisłej interpretacji przepisów do tego uprawniających. Sąd orzekający o umieszczeniu osoby chorej psychicznie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego ma obowiązek przeprowadzić dowód z opinii biegłego lekarza psychiatry, jednakże nie może opierać się wyłącznie na niej opierać, konieczne jest dokonanie również własnych ustaleń dotyczących podstaw faktycznych takiego przyjęcia. Jednakże nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry uzasadnia zarzut nierozpoznania przez sąd istoty sprawy. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego kompleksowo reguluje przyjęcie do szpitala psychiatrycznego (także bez zgody), co wyłącza na zasadzie lex specialis derogat legi generali inne regulacje. W przeciwieństwie do przyjęcia w trybie nagłym przyczyny przyjęcia w trybie wnioskowym dotyczą wyłącznie dobra chorego psychicznie. Podstawą przyjęcia zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi znaczne pogorszenie zdrowia psychicznego, nie tylko „zwykłe”. Pogorszenie to musi zagrażać w perspektywie czasowej życiu chorego.